Σοφοκλέους «Αντιγόνη» [Συντακτική ανάλυση Προλόγου 1-99] | Σημειώσεις του Κωνσταντίνου Μάντη

Σοφοκλέους «Αντιγόνη» [Συντακτική ανάλυση Προλόγου 1-99]

Κωνσταντίνος Μάντης | Best Blogger Tips
Magdalena Russocka

Σοφοκλέους «Αντιγόνη» [Συντακτική ανάλυση Προλόγου 1-99]

ΑΝΤΙΓΟΝΗ
             
κοινν ατάδελφον σμήνης κάρα, ρ οσθα  
Ευθεία ερωτηματική πρόταση, ολικής άγνοιας.
οσθα: Ρήμα. σύ: Εννοούμενο υποκείμενο ρήματος. κάρα: Κλητική προσφώνηση. σμήνης: Γενική κτητική στο κάρα. κοινν ατάδελφον: Επιθετικοί προσδιορισμοί στο κάρα. [Σχήμα υπαλλαγής: ένας επιθετικός προσδιορισμός που αναφέρεται σε γενική κτητική δεν τίθεται επίσης σε γενική, ως ομοιόπτωτος προσδιορισμός, αλλά στην πτώση του όρου που προσδιορίζει η γενική κτητική.]

τι τν π Οδίπου κακν στί  
Δευτερεύουσα πλάγια ερωτηματική μερικής άγνοιας ως αντικείμενο του ρήματος οσθα. Εκφέρεται με οριστική, καθώς δηλώνει ερώτηση για το πραγματικό.  
στί: Ρήμα. τι: Υποκείμενο ρήματος. τν κακν: Γενική διαιρετική στο τι. π Οδίπου: Εμπρόθετος προσδιορισμός της προέλευσης. τν π Οδίπου: Επιθετικός προσδιορισμός στο κακν δυνάμει του άρθρου.

ποον Ζεύς οχ νν τι ζώσαιν τελε;
Δευτερεύουσα αναφορική προσδιοριστική πρόταση στο τι.
τελε: Ρήμα. Ζεύς: Υποκείμενο ρήματος. ποον: Αντικείμενο ρήματος. νν: Δοτική προσωπική αντιχαριστική στο τελε. ζώσαιν: Χρονική μετοχή συνημμένη στο νν. τι: Επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο ζώσαιν.

οδν γρ οτ λγεινν οτ της τερ οτ ασχρν οτ τιμόν στί.   
Κύρια πρόταση
στί: Ρήμα. οδν: Υποκείμενο ρήματος. λγεινν, ασχρν, τιμόν: Επιθετικοί προσδιορισμοί του υποκειμένου. της τερ: Εμπρόθετος προσδιορισμός της εξαίρεσης.

ποον ο τν σν τε κμν οκ πωπ γ κακν [ν]
Δευτερεύουσα αναφορική προσδιοριστική στο οδν της κύριας πρότασης.
πωπα: Ρήμα. γ: Υποκείμενο. ν: Εννοούμενη κατηγορηματική μετοχή από το ρήμα αίσθησης. ποον: Υποκείμενο κατηγορηματικής μετοχής. τν κακν: Γενική κατηγορηματική διαιρετική μέσω της μετοχής ν. σν τε κμν: Επιθετικοί προσδιορισμοί στο κακν.

κα νν τί (στί) τοτ α κήρυγμα
Ευθεία ερωτηματική πρόταση, μερικής άγνοιας  
στί: Ρήμα. κήρυγμα: Υποκείμενο ρήματος. τοτο: Επιθετικός προσδιορισμός στο κήρυγμα. τί: Κατηγορούμενο του υποκειμένου. νν & α: Επιρρηματικοί προσδιορισμοί του χρόνου στο ρήμα.

() φασι πανδήμ πόλει θεναι τν στρατηγν ρτίως;
Δευτερεύουσα αναφορική προσδιοριστική στο κήρυγμα.
φασί: Ρήμα. τινές: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. θεναι: Ειδικό απαρέμφατο ως αντικείμενο ρήματος. τόν στρατηγόν: Υποκείμενο του απαρεμφάτου (ετεροπροσωπία). πόλει: Δοτική του τόπου στο απαρέμφατο. ρτίως: Επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου.

χεις τι
Ευθεία ερωτηματική πρόταση, ολικής άγνοιας
χεις: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. τι: Αντικείμενο.

κεσήκουσας;
Ευθεία ερωτηματική πρόταση, ολικής άγνοιας
εσήκουσας: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο.

σε λανθάνει πρς τος φίλους στείχοντα τν χθρν κακά;
Ευθεία ερωτηματική πρόταση, ολικής άγνοιας
λανθάνει: Ρήμα. κακά: Υποκείμενο ρήματος (αττική σύνταξη). σε: Αντικείμενο ρήματος. στείχοντα: Κατηγορηματική μετοχή, ως κατηγορηματικός προσδιορισμός στο κακά, το οποίο λειτουργεί ως υποκείμενό της. πρς τος φίλους: Εμπρόθετος προσδιορισμός που εκφράζει κατεύθυνση. τν χθρν: Γενική κτητική στο κακά.

ΙΣΜΗΝΗ      
μο μν οδες μθος, ντιγόνη, φίλων οθ δς οτ λγεινς κετο
Κύρια πρόταση
κετο: Ρήμα. μθος: Υποκείμενο. μο: Αντικείμενο ρήματος. ντιγόνη: Κλητική προσφώνηση. φίλων: Γενική αντικειμενική στο μθος. οδες / δς / λγεινς: Επιθετικοί προσδιορισμοί στο μθος.

ξ του δυον δελφον στερήθημεν δύο μι θανόντων μέρ διπλ χερί· 
Δευτερεύουσα χρονική πρόταση ως επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο ρήμα της κύριας.
στερήθημεν: Ρήμα. μες: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. δελφον: Αντικείμενο ρήματος. δυον: Επιθετικός προσδιορισμός στο δελφον. θανόντων: Επιθετική μετοχή ως επιθετικός προσδιορισμός στο δελφον, το οποίο λειτουργεί ως υποκείμενό της. μέρ: Δοτική του χρόνου στο θανόντων. μι: Επιθετικός προσδιορισμός στο μέρ. χερί: Δοτική του οργάνου στο θανόντων. διπλ: Επιθετικός προσδιορισμός στο χερί.

πε δ φροδός στιν ργείων στρατς ν νυκτ τ νν,
Δευτερεύουσα χρονική πρόταση ως επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο οδα της κύριας πρότασης.
στιν: Ρήμα. στρατός: Υποκείμενο. φροδός: Κατηγορούμενο του υποκειμένου. ργείων: Γενική κτητική στο στρατς. ν νυκτ: Εμπρόθετος προσδιορισμός του χρόνου. τ νν: Επιθετικός προσδιορισμός στο νυκτί.

οδν οδα πέρτερον, οτ ετυχοσα μλλον οτ τωμένη.
Κύρια πρόταση
οδα: Ρήμα. γώ: Υποκείμενο ρήματος (εννοείται). οδν: Αντικείμενο ρήματος. πέρτερον: Επιθετικός προσδιορισμός στο οδν. ετυχοσα & τωμένη: Κατηγορηματικές μετοχές στο υποκείμενο μέσω του οδα. μλλον: Επιρρηματικός προσδιορισμός του ποσού στις κατηγορηματικές μετοχές.

AN. δη καλς
Κύρια πρόταση
δη: Ρήμα. γώ: Υποκείμενο ρήματος (εννοείται). καλς: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου.

σ κτς αλείων πυλν τοδ ονεκ ξέπεμπον,
Κύρια πρόταση
ξέπεμπον: Ρήμα. γώ: Υποκείμενο ρήματος (εννοείται). σε: Αντικείμενο ρήματος. κτς: Επιρρηματικός προσδιορισμός τόπου στο ρήμα. πυλν: Γενική του χωρισμού. αλείων: Επιθετικός προσδιορισμός στο πυλν. τοδ ονεκα: Εμπρόθετος προσδιορισμός με αναστροφή προθέσεως, που δηλώνει το σκοπό στο ρήμα.

ς μόνη κλύοις.       
Δευτερεύουσα τελική πρόταση, εκφερόμενη με ευκτική του πλαγίου λόγου λόγω εξάρτησης από ιστορικό χρόνο.
κλύοις: Ρήμα. συ: Εννοείται ως υποκείμενο. μόνη: Κατηγορηματικός προσδιορισμός στο υποκείμενο.

ΙΣ. Τί δ στι;
Ευθεία ερωτηματική πρόταση, μερικής άγνοιας
στι: Ρήμα. τί: Υποκείμενο ρήματος.

δηλος γάρ τι καλχαίνουσ πος.  
Κύρια πρόταση
δηλος: Ρήμα. συ: Εννοείται ως υποκείμενο. καλχαίνουσα: Κατηγορηματική μετοχή μέσω του δηλος, ως κατηγορούμενο στο υποκείμενο συ. πος: Αντικείμενο μετοχής. τι: Επιθετικός προσδιορισμός στο πος.

ΑΝ. Ο γρ τάφου νν τ κασιγνήτω Κρέων τν μν προτίσας, τν δ τιμάσας χει;
Ευθείες ερωτηματικές προτάσεις, ολικής άγνοιας
προτίσας χει / τιμάσας χει: Ρήματα. Κρέων: Υποκείμενο των ρημάτων. τόν μέν: Αντικείμενο του προτίσας χει. τόν δέ: Άμεσο αντικείμενο του τιμάσας χει. τάφου: Έμμεσο αντικείμενο του τιμάσας χει. νν: Δοτική προσωπική ηθική. τ κασιγνήτω: Αιτιατική σε θέση γενικής διαιρετικής (σχήμα: καθ’ όλον και μέρος). [Ένας όρος της πρότασης που δηλώνει το όλον, αντί να τεθεί σε γενική διαιρετική, τίθεται στην πτώση στην οποία βρίσκεται ο όρος ή οι όροι που δηλώνουν το μέρος του όλου.] 

τεοκλέα μέν σν δίκ χρησθες δικαί κα νόμ, κατ χθονς κρυψε τος νερθεν ντιμον νεκρος,
Κύρια πρόταση
κρυψε: Ρήμα. Κρέων: Εννοείται ως υποκείμενο. τεοκλέα: Αντικείμενο ρήματος. ντιμον: Προληπτικό κατηγορούμενο του αντικειμένου. τος νεκρος: Δοτική αντικειμενική στο ντιμον. νερθεν: Επιρρηματικός προσδιορισμός που δηλώνει στάση σε τόπο. τος νερθεν: Επιθετικός προσδιορισμός στο νεκρος δυνάμει του άρθρου. χρησθες: Χρονική μετοχή (ή τροπική), συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος. σν δίκ & σύν νόμ: Εμπρόθετοι προσδιορισμοί του τρόπου στη μετοχή. δικαί: Επιθετικός προσδιορισμός στο δίκ. κατ χθονς: Εμπρόθετος προσδιορισμός της στάσης σε τόπο στο ρήμα.

ς λέγουσι
Δευτερεύουσα αναφορική παραβολική πρόταση, που δηλώνει τρόπο.
λέγουσι: Ρήμα. ο νθρωποι: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος.

τν δ θλίως θανόντα Πολυνείκους νέκυν στοσί φασιν κκεκηρχθαι τ μ τάφ καλύψαι μηδ κωκσαί τινα, ἐᾶν δ κλαυτον, ταφον, οωνος γλυκν θησαυρν εσορσι πρς χάριν βορς.
Κύρια πρόταση
φασιν: Ρήμα. ο νθρωποι: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. κκεκηρχθαι: Ειδικό απαρέμφατο ως αντικείμενο ρήματος. τ μ καλύψαι / τό μή κωκσαί / τό ἐᾶν: Έναρθρα απαρέμφατα ως υποκείμενα του ειδικού απαρεμφάτου. στοσί: Αντικείμενο του κκεκηρχθαι. τινά: Υποκείμενο των έναρθρων απαρεμφάτων. τόν νέκυν: Αντικείμενο των έναρθρων απαρεμφάτων. Πολυνείκους: Γενική κτητική στο νέκυν. τν θανόντα: Επιθετική μετοχή ως επιθετικός προσδιορισμός στο νέκυν. θλίως: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου. τάφ: Δοτική του μέσου στο καλύψαι. κλαυτον, ταφον, θησαυρν: Κατηγορούμενο στο νέκυν μέσω του απαρεμφάτου ἐᾶν. γλυκν: Επιθετικός προσδιορισμός στο θησαυρν. οωνος: Δοτική προσωπική χαριστική στο ἐᾶν. εσορσι: Επιθετική μετοχή ως επιθετικός προσδιορισμός στο οωνος, το οποίο λειτουργεί ως υποκείμενό της. πρς χάριν: Εμπρόθετος προσδιορισμός του σκοπού στη μετοχή. βορς: Γενική αντικειμενική στο χάριν.

Τοιατά φασι τν γαθν Κρέοντα σο κμοί κηρύξαντ χειν, κα δερο νεσθαι τατα τοσι μ εδόσιν σαφ προκηρύξοντα, κα τ πργμ γειν οχ ς παρ οδέν, λλ φόνον προκεσθαι δημόλευστον ν πόλει.
Κύρια πρόταση
φασιν: Ρήμα. ο νθρωποι: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. κηρύξαντα χειν / νεσθαι / γειν: Ειδικά απαρέμφατα ως αντικείμενα του ρήματος. τόν Κρέοντα: Υποκείμενο των απαρεμφάτων (ετεροπροσωπία). τν γαθν: Επιθετικός προσδιορισμός στο Κρέοντα. Τοιατά: Άμεσο αντικείμενο του απαρεμφάτου κηρύξαντα χειν. σο κμοί: Έμμεσα αντικείμενα του απαρεμφάτου κηρύξαντα χειν. προκεσθαι: Ειδικό απαρέμφατο ως αντικείμενο του ρήματος. φόνον: Υποκείμενο του απαρεμφάτου προκεσθαι (ετεροπροσωπία). δημόλευστον: Επιθετικός προσδιορισμός στο φόνον. ν πόλει: Εμπρόθετος προσδιορισμός τόπου. δερο: Επιρρηματικός προσδιορισμός τόπου στο νεσθαι. προκηρύξοντα: Τελική μετοχή συνημμένη στο υποκείμενο των απαρεμφάτων τόν Κρέοντα. τατα: Άμεσο αντικείμενο της μετοχής. τοσι μ εδόσιν: Επιθετική μετοχή ως έμμεσο αντικείμενο της μετοχής προκηρύξοντα. σαφ: Προληπτικό κατηγορούμενο του αντικειμένου τατα. τ πργμα: Αντικείμενο του ειδικού απαρεμφάτου γειν. παρ οδέν: Εμπρόθετος προσδιορισμός της σύγκρισης στο γειν.

λέγω γρ κμέ
Κύρια παρενθετική πρόταση
λέγω: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο. κμέ: Αντικείμενο ρήματος.

ς ν τούτων τι δρ
Δευτερεύουσα αναφορικοϋποθετική πρόταση. Δημιουργεί πλάγιο λανθάνοντα υποθετικό λόγο με απόδοση το απαρέμφατο προκεσθαι. Ο υποθετικός λόγος δηλώνει την αόριστη επανάληψη στο παρόν και στο μέλλον. Υπόθεση: ν + Υποτακτική (δρ). Απόδοση (σε ευθύ λόγο): πρόκειται (Οριστική Ενεστώτα).
δρ: Ρήμα. ς: Υποκείμενο. τι: Σύστοιχο αντικείμενο του ρήματος. τούτων: Γενική διαιρετική στο τι.

Οτως χει σοι τατα,
Κύρια πρόταση
χει: Ρήμα. τατα: Υποκείμενο (αττική σύνταξη). σοι: Δοτική προσωπική ηθική. Οτως: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου.

κα δείξεις τάχα
Κύρια πρόταση
δείξεις: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. τάχα: Επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου.

ετ εγενς πέφυκας ετ σθλν κακή
Δευτερεύουσα πλάγια ερωτηματική πρόταση, ολικής άγνοιας, διμελής, που λειτουργεί ως αντικείμενο του ρήματος δείξεις της κύριας.
πέφυκας: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. εγενς / κακή: Κατηγορούμενα του υποκειμένου. σθλν: Γενική της καταγωγής στο ρήμα.

ΙΣ. Τί δ, ταλαφρον γ λύουσ ν εθ πτουσα προσθείμην πλέον;
Ευθεία ερωτηματική πρόταση, μερικής άγνοιας
προσθείμην: Ρήμα. γ: Υποκείμενο. Τί: Αντικείμενο ρήματος. πλέον: Επιθετικός προσδιορισμός στο τί. ταλαφρον: Κλητική προσφώνηση. λύουσα / πτουσα: Τροπικές μετοχές συνημμένες στο υποκείμενο του ρήματος.

ε τάδ ν τούτοις στί,
Δευτερεύουσα υποθετική πρόταση. Δημιουργεί υποθετικό λόγο του πραγματικού. Υπόθεση: ε + Οριστική . Απόδοση: Δυνητική Ευκτική (προσθείμην ν).
στί: Ρήμα. τάδε: Υποκείμενο (αττική σύνταξη). ν τούτοις: Εμπρόθετος προσδιορισμός που δηλώνει κατάσταση.
           
ΑΝ. Ε ξυμπονήσεις
Δευτερεύουσα πλάγια ερωτηματική, ολικής άγνοιας ως αντικείμενο του ρήματος σκόπει.
ξυμπονήσεις: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος.

κα ξυνεργάσ
Δευτερεύουσα πλάγια ερωτηματική, ολικής άγνοιας ως αντικείμενο του ρήματος σκόπει.
ξυνεργάσ: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος.

σκόπει.
Κύρια πρόταση
σκόπει: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος.
             
ΙΣ. Ποόν τι κινδύνευμα λέγεις σκοπεν;
Ευθεία ερωτηματική πρόταση, μερικής άγνοιας
λέγεις: Εννοείται ως ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. σκοπεν: Τελικό απαρέμφατο, εννοείται ως αντικείμενο του ρήματος. με: Εννοείται ως υποκείμενο του απαρεμφάτου (ετεροπροσωπία). κινδύνευμα: Αντικείμενο του εννοούμενου απαρεμφάτου. Ποόν τι: Επιθετικοί προσδιορισμοί στο κινδύνευμα.

πο γνώμης ποτ ε
Ευθεία ερωτηματική πρόταση, μερικής άγνοιας.
ε: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. πο: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τόπου. γνώμης: Γενική διαιρετική στο πο. ποτέ: Επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου.

ΑΝ. Ε τν νεκρν ξν τδε κουφιες χερί.          
Δευτερεύουσα πλάγια ερωτηματική πρόταση, ολικής άγνοιας, ως αντικείμενο στο εννοούμενο ρήμα σκόπει της κύριας πρότασης.
κουφιες: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. τν νεκρν: Αντικείμενο ρήματος. ξν χερί: Εμπρόθετος προσδιορισμός που δηλώνει συνεργασία / συνδρομή. τδε: Επιθετικός προσδιορισμός στο χερί.

ΙΣ. γρ νοες θάπτειν σφ, πόρρητον πόλει;
Ευθεία ερωτηματική πρόταση, ολικής άγνοιας.
νοες: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. θάπτειν: Τελικό απαρέμφατο ως αντικείμενο του ρήματος. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του απαρεμφάτου (ταυτοπροσωπία). σφε: Αντικείμενο του απαρεμφάτου.  πόρρητον ν: Εναντιωματική μετοχή με υποκείμενο το θάπτειν. πόλει: Αντικείμενο της εναντιωματικής μετοχής.

ΑΝ. Τν γον μν κα τν σόν δελφόν νο θάπτειν·
Κύρια πρόταση
νο: Εννοείται ως ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο. θάπτειν: Εννοούμενο τελικό απαρέμφατο ως αντικείμενο ρήματος, με υποκείμενο γώ (ταυτοπροσωπία). τόν δελφόν: Αντικείμενο του απαρεμφάτου. τον μν κα τν σόν: Επιθετικοί προσδιορισμοί στο δελφόν.

ν σ μ θέλς (θάπτειν),
Δευτερεύουσα υποθετική πρόταση. Δημιουργεί υποθετικό λόγο του προσδοκώμενου. Υπόθεση: ν + Υποτακτική. Απόδοση: Τελικό απαρέμφατο (θάπτειν).
μ θέλς: Ρήμα. σ: Υποκείμενο. θάπτειν: Εννοούμενο τελικό απαρέμφατο ως αντικείμενο του ρήματος, με υποκείμενο σύ (ταυτοπροσωπία).

ο γρ δ προδοσ λώσομαι.     
Κύρια πρόταση
λώσομαι: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο. προδοσα: Κατηγορηματική μετοχή ως κατηγορούμενο στο γώ, το οποίο λειτουργεί ως υποκείμενό της.

ΙΣ. σχετλία, Κρέοντος ντειρηκότος νοες θάπτειν;
Ευθεία ερωτηματική πρόταση, ολικής άγνοιας
νοες: Εννοείται ως ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. θάπτειν: Τελικό απαρέμφατο, εννοείται ως αντικείμενο του ρήματος. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του απαρεμφάτου (ταυτοπροσωπία). ντειρηκότος: Γενική απόλυτη εναντιωματική μετοχή. Κρέοντος: Υποκείμενο της εναντιωματικής μετοχής. σχετλία: Κλητική προσφώνηση.

ΑΝ. λλ οδν ατ τν μν μ εργειν μέτα.
Κύρια πρόταση
μέτα: Ρήμα. εργειν: Τελικό απαρέμφατο ως υποκείμενο του απρόσωπου ρήματος. ατόν: Εννοείται ως υποκείμενο του απαρεμφάτου (ετεροπροσωπία). ατ: Δοτική προσωπική στο απρόσωπο ρήμα. με: Άμεσο αντικείμενο του απαρεμφάτου. τν μν: Έμμεσο αντικείμενο του απαρεμφάτου. οδν: Αιτιατική του ποσού.

ΙΣ. Ομοι· φρόνησον, κασιγνήτη,
Κύρια πρόταση
φρόνησον: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. κασιγνήτη: Κλητική προσφώνηση.

πατρ ς νν πεχθς δυσκλεής τ πώλετο, πρς ατοφώρων μπλακημάτων διπλς ψεις ράξας ατς ατουργ χερί·
Δευτερεύουσα πλάγια ερωτηματική πρόταση ως αντικείμενο στο ρήμα φρόνησον της κύριας.
πώλετο: Ρήμα. πατήρ: Υποκείμενο ρήματος. πεχθς δυσκλεής: Επιρρηματικά κατηγορούμενα του τρόπου στο υποκείμενο. νν: Δοτική προσωπική ηθική στο ρήμα. ράξας: Χρονική μετοχή συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος. ατς: Κατηγορηματικός προσδιορισμός στο πατήρ. ψεις: Αντικείμενο της μετοχής. διπλς: Επιθετικός προσδιορισμός στο ψεις. χερί: Δοτική του οργάνου. ατουργ: Επιθετικός προσδιορισμός στο χερί. πρς μπλακημάτων: Εμπρόθετος προσδιορισμός της αιτίας στο ράξας. ατοφώρων: Επιθετικός προσδιορισμός στο μπλακημάτων.  

πειτα μήτηρ κα γυνή, διπλον πος, πλεκτασιν ρτάναισι λωβται βίον·
Κύρια πρόταση
λωβται: Ρήμα. μήτηρ κα γυνή: Υποκείμενα ρήματος. βίον: Αντικείμενο ρήματος. πος: Παράθεση στο μήτηρ κα γυνή. διπλον: Επιθετικός προσδιορισμός στο πος. ρτάναισι: Δοτική του οργάνου στο λωβται. πλεκτασιν: Επιθετικός προσδιορισμός στο ρτάναισι. πειτα: Επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου.

τρίτον δ δελφ δύο μίαν καθ μέραν ατοκτονοντε τ ταλαιπώρω μόρον κοινν κατειργάσαντ παλλήλοιν χερον.
Κύρια πρόταση
κατειργάσαντο: Ρήμα. δελφ: Υποκείμενο ρήματος. μόρον: Αντικείμενο ρήματος. δύο: Επιθετικός προσδιορισμός στο δελφ. τ ταλαιπώρω: Παράθεση στο δελφ.  κοινν: Επιθετικός προσδιορισμός στο μόρον. ατοκτονοντε: Τροπική μετοχή συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος. χερον: Δοτική του οργάνου. παλλήλοιν: Επιθετικός προσδιορισμός στο χερον. καθ μέραν: Εμπρόθετος προσδιορισμός του χρόνου στο ρήμα. μίαν: Επιθετικός προσδιορισμός στο μέραν. τρίτον: Προεξαγγελτική παράθεση.

σκόπει
Κύρια πρόταση
σκόπει: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο.

Νν δ α μόνα δ ν λελειμμένα σ κάκιστ λούμεθα,
Δευτερεύουσα πλάγια ερωτηματική πρόταση, μερικής άγνοιας, ως αντικείμενο στο ρήμα σκόπει.
λούμεθα: Ρήμα. ν: Υποκείμενο ρήματος. λελειμμένα: Επιθετική μετοχή ως επιθετικός προσδιορισμός στο ν, το οποίο λειτουργεί ως υποκείμενό της. μόνα: Κατηγορούμενο στο υποκείμενο μέσω της μετοχής. κάκιστα: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου στη μετοχή. σ: Δοτική του ποσού στο κάκιστα. Νν / α: Επιρρηματικοί προσδιορισμοί του χρόνου στο ρήμα.

ε νόμου βί ψφον τυράννων κράτη παρέξιμεν.
Δευτερεύουσα υποθετική πρόταση. Δημιουργεί υποθετικό λόγο του πραγματικού. Υπόθεση: ε + Οριστική (παρέξιμεν). Απόδοση: Οριστική: λούμεθα.
παρέξιμεν: Ρήμα. μες: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. ψφον / κράτη: Αντικείμενα του ρήματος. τυράννων: Γενική υποκειμενική στο ψφον. βί: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου στο ρήμα. νόμου: Γενική αντικειμενική στο βί.

λλ ννοεν χρ τοτο μν
Κύρια πρόταση
χρή: Ρήμα. ννοεν: Τελικό απαρέμφατο ως υποκείμενο του απρόσωπου ρήματος. σε: Εννοούμενο υποκείμενο του απαρεμφάτου (ετεροπροσωπία). τοτο: Αντικείμενο του απαρεμφάτου.

γυναχ τι φυμεν, ς πρς νδρας ο μαχουμένα·     
Δευτερεύουσα ειδική πρόταση ως επεξήγηση στο τοτο της κύριας πρότασης.
φυμεν: Ρήμα. μες: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. γυνακε: Κατηγορούμενο του υποκειμένου. ς ο μαχουμένα: Τελική μετοχή συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος. πρς νδρας: Εμπρόθετος προσδιορισμός της εναντίωσης.

πειτα δ [ννοεν χρ]
Κύρια πρόταση
χρή: Εννοείται ως ρήμα. ννοεν: Τελικό απαρέμφατο ως εννοούμενο υποκείμενο του απρόσωπου ρήματος. σε: Εννοούμενο υποκείμενο του απαρεμφάτου (ετεροπροσωπία). πειτα: Επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου.

ονεκ ρχόμεσθ κ κρεισσόνων κα τατ κούειν κτι τνδ λγίονα.     
Δευτερεύουσα ειδική πρόταση ως αντικείμενο του εννοούμενου απαρεμφάτου της κύριας πρότασης.
ρχόμεσθα: Ρήμα. μες: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. κ κρεισσόνων: Εμπρόθετος προσδιορισμός του ποιητικού αιτίου στο ρήμα. κούειν: Απαρέμφατο του αποτελέσματος από το ρήμα. μες: Εννοείται ως υποκείμενο του απαρεμφάτου (ταυτοπροσωπία). τατα / λγίονα: Αντικείμενα του απαρεμφάτου. τνδε: Γενική συγκριτική στο λγίονα. τι: Επιρρηματικός του ποσού.

γ μν ον ατοσα τος π χθονς ξύγγνοιαν σχειν, τος ν τέλει βεβσι πείσομαι·
Κύρια πρόταση
πείσομαι: Ρήμα. γ: Υποκείμενο. τος βεβσι: Επιθετική μετοχή ως αντικείμενο ρήματος. ν τέλει: Εμπρόθετος προσδιορισμός που δηλώνει κατάσταση. ατοσα: Τροπική μετοχή συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος. τος π χθονς: Άμεσο αντικείμενο της μετοχής και υποκείμενο του απαρεμφάτου (ετεροπροσωπία). σχειν: Τελικό απαρέμφατο ως έμμεσο αντικείμενο της μετοχής. ξύγγνοιαν: Αντικείμενο του απαρεμφάτου σχειν.   

ς βιάζομαι τάδε,
Δευτερεύουσα αιτιολογική πρόταση.
βιάζομαι: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο ρήματος. τάδε: Αντικείμενο ρήματος.

τ γρ περισσ πράσσειν οκ χει νον οδένα.           
Κύρια πρόταση
οκ χει: Ρήμα. τό πράσσειν: Έναρθρο απαρέμφατο ως υποκείμενο ρήματος. τινά: Εννοείται ως υποκείμενο του απαρεμφάτου (ετεροπροσωπία). περισσά: Σύστοιχο αντικείμενο του απαρεμφάτου. νον: Αντικείμενο ρήματος. οδένα: Επιθετικός προσδιορισμός στο νον.

ΑΝ. οτ ν κελεύσαιμι
Κύρια πρόταση
ν κελεύσαιμι: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. σε: Εννοείται ως αντικείμενο του ρήματος.  

οτ ν μο γ ν δέως δρης μέτα.
Κύρια πρόταση
ν δρης: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. μο μέτα: Εμπρόθετος προσδιορισμός της σύμπραξης (αναστροφή προθέσεως). δέως: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου.

ε θέλοις τι πράσσειν,
Δευτερεύουσα υποθετική πρόταση. Δημιουργεί υποθετικό λόγο της απλής σκέψης του λέγοντος. Υπόθεση: ε + Ευκτική (θέλοις). Απόδοση: Δυνητική Ευκτική (ν δρης).
θέλοις: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. πράσσειν: Τελικό απαρέμφατο ως αντικείμενο του ρήματος. Το απαρέμφατο έχει ως υποκείμενο το εννοούμενο σύ (ταυτοπροσωπία). τι: Επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου.

λλ σθι
Κύρια πρόταση
σθι: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος.

ποία σοι δοκεδέναι],
Δευτερεύουσα αναφορική πρόταση ως αντικείμενο του ρήματος σθι.
δοκε: Ρήμα. εδέναι: Εννοούμενο τελικό απαρέμφατο ως υποκείμενο του ρήματος, με υποκείμενο το εννοούμενο σε (ετεροπροσωπία). σοι: Δοτική προσωπική στο απρόσωπο ρήμα. ποία: Αντικείμενο του εννοούμενου απαρεμφάτου.

κενον δ γ θάψω·
Κύρια πρόταση
θάψω: Ρήμα. γ: Υποκείμενο. κενον: Αντικείμενο.

καλόν [σται] μοι τοτο ποιούσ θανεν.
Κύρια πρόταση
καλόν σται: Απρόσωπη έκφραση. θανεν: Τελικό απαρέμφατο ως υποκείμενο στην απρόσωπη έκφραση. μοι: Δοτική προσωπική. ποιούσ: Χρονική μετοχή συνημμένη στη δοτική προσωπική. τοτο: Αντικείμενο της μετοχής.

Φίλη μετ ατο κείσομαι, φίλου μέτα, σια πανουργήσασα·
Κύρια πρόταση
κείσομαι: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. φίλη: Κατηγορούμενο του υποκειμένου. μετ ατο / φίλου μέτα (αναστροφή πρόθεσης): Εμπρόθετοι προσδιορισμοί που δηλώνουν μεταφορικά τη σύμπραξη / συνεργασία. πανουργήσασα: Χρονική μετοχή συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος. σια: Σύστοιχο αντικείμενο της μετοχής.

πε πλείων χρόνος [στί]
Κύρια πρόταση       
στί: Εννοούμενο ρήμα. χρόνος: Υποκείμενο. πλείων: Κατηγορούμενο του υποκειμένου μέσω του συνδετικού ρήματος.

ν δε μ ρέσκειν τος κάτω τν νθάδε.
Δευτερεύουσα αναφορική πρόταση ως επιθετικός προσδιορισμός στη λέξη χρόνος της κύριας.
δε: Ρήμα. ρέσκειν: Τελικό απαρέμφατο ως υποκείμενο του απρόσωπου ρήματος. με: Υποκείμενο του απαρεμφάτου (αναγκαστική ετεροπροσωπία). τος κάτω: Αντικείμενο του απαρεμφάτου. τν νθάδε: Γενική συγκριτική. ν: Αιτιατική του χρόνου.

κε γρ αε κείσομαι·
Κύρια πρόταση
κείσομαι: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο. κε: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τόπου. αε: Επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου.

σο δ ε δοκε [τιμάσαι]
Δευτερεύουσα υποθετική πρόταση. Δημιουργεί υποθετικό λόγο του πραγματικού. Υπόθεση: ε + Οριστική (δοκε). Απόδοση: Προστακτική (τιμάσασα χε).
δοκε: Ρήμα. τιμάσαι: Εννοούμενο τελικό απαρέμφατο ως υποκείμενο του απρόσωπου ρήματος, με υποκείμενο το εννοούμενο σε (ετεροπροσωπία). σοί: Δοτική προσωπική.

τ τν θεν ντιμ τιμάσασα χε.           
Κύρια πρόταση
τιμάσασα χε: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. τ ντιμα: Αντικείμενο ρήματος. τν θεν: Γενική υποκειμενική στο ντιμα. τ τν θεν: Επιθετικός προσδιορισμός στο ντιμα δυνάμει του άρθρου.

ΙΣ. γ μν οκ τιμα ποιομαι [τ τν θεν ντιμα]
Κύρια πρόταση
ποιομαι: Ρήμα. γ: Υποκείμενο. τ ντιμα: Εννοούμενο αντικείμενο ρήματος. τιμα: Κατηγορούμενο του αντικειμένου. τν θεν: Εννοούμενη γενική υποκειμενική στο αντικείμενο.

τ δ βί πολιτν δρν φυν μήχανος.  
Κύρια πρόταση
φυν: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. μήχανος: Κατηγορούμενο του υποκειμένου. τ δρν: Έναρθρο απαρέμφατο ως προσδιορισμός της αναφοράς (του κατά τι) στο μήχανος. βί: Δοτική του τρόπου στο ααπρέμφατο. πολιτν: Γενική αντικειμενική μέσω του βί.

ΑΝ. Σ μν τάδε ν προχοιο,
Κύρια πρόταση
ν προχοιο: Ρήμα. Σ: Υποκείμενο ρήματος. τάδε: Αντικείμενο ρήματος. 

γ δ δ τάφον χώσουσ δελφ φιλτάτ πορεύσομαι.        
Κύρια πρόταση
πορεύσομαι: Ρήμα. γώ: Υποκείμενο ρήματος. χώσουσα: Τελική μετοχή, συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος. τάφον: Αντικείμενο μετοχής. δελφ: Δοτική προσωπική χαριστική. φιλτάτ: Επιθετικός προσδιορισμός στο δελφ.

ΙΣ. Ομοι ταλαίνης, ς περδέδοικά σου.           
Κύρια πρόταση
περδέδοικά: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο ρήματος. σου: Αντικείμενο ρήματος. ταλαίνης: Γενική της αιτίας μέσω του επιφωνήματος ομοι. ς: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου.   

ΑΝ. Μ μο προτάρβει·
Κύρια πρόταση
Μ προτάρβει: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. μο: Αντικείμενο ρήματος.

τν σν ξόρθου πότμον.   
Κύρια πρόταση
ξόρθου: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. τν πότμον: Αντικείμενο ρήματος. σν: Επιθετικός προσδιορισμός στο πότμον.

ΙΣ. λλ ον προμηνύσς γε τοτο μηδεν τοργον,
Κύρια πρόταση
προμηνύσς: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. τοργον: Άμεσο αντικείμενο ρήματος. μηδεν: Έμμεσο αντικείμενο ρήματος. τοτο: Επιθετικός προσδιορισμός στο τοργον.

κρυφ δ κεθε [τοργον],
Κύρια πρόταση
κεθε: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. τοργον: Αντικείμενο ρήματος. κρυφ: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου στο ρήμα.

σν δ ατως γώ [κεύθω]
Κύρια πρόταση
κεύθω: Ρήμα. γώ: Υποκείμενο. σν & ατως: Επιρρηματικοί προσδιορισμοί του τρόπου.
           
ΑΝ. Ομοι, καταύδα·
Κύρια πρόταση
καταύδα: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος.

πολλν χθίων σ σιγσα,
Κύρια πρόταση
σ: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. χθίων: Κατηγορούμενο του υποκειμένου. πολλν: Επιρρηματικός προσδιορισμός του ποσού στο χθίων. σιγσα: Υποθετική μετοχή συνημμένη στο υποκείμενο του ρήματος. Σχηματίζει λανθάνοντα υποθετικό λόγο του προσδοκώμενου. Υπόθεση: σιγσα = άν σιγς (άν + Υποτακτική). Απόδοση: σ (Οριστική Μέλλοντα)

ἐὰν μ πσι κηρύξς τάδε
Δευτερεύουσα υποθετική πρόταση. Σχηματίζει υποθετικό λόγο του προσδοκώμενου με την κύρια. Υπόθεση: άν μ κηρύξς (άν + Υποτακτική Αορίστου). Απόδοση: (Οριστική Μέλλοντα).
μ κηρύξς: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. τάδε: Άμεσο αντικείμενο ρήματος. πσι: Έμμεσο αντικείμενο ρήματος.

ΙΣ. Θερμν π ψυχροσι καρδίαν χεις
Κύρια πρόταση
χεις: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο του ρήματος. καρδίαν: Αντικείμενο του ρήματος. θερμήν: Επιθετικός προσδιορισμός στο καρδίαν. π ψυχροσι: Εμπρόθετος προσδιορισμός της αναφοράς.

ΑΝ. λλ οδ ρέσκουσα
Κύρια πρόταση
οδα: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο ρήματος και μετοχής. ρέσκουσα: Κατηγορηματική μετοχή μέσω του ρήματος οδα, ως κατηγορηματικός προσδιορισμός του υποκειμένου.

ος μάλισθ δεν με χρή.   
Δευτερεύουσα αναφορική πρόταση ως αντικείμενο της μετοχής ρέσκουσα.
χρή: Ρήμα. δεν: Τελικό απαρέμφατο ως υποκείμενο του απρόσωπου ρήματος. με: Υποκείμενο του απαρεμφάτου (αναγκαστική ετεροπροσωπία). ος: Αντικείμενο του απαρεμφάτου. μάλιστα: Επιρρηματικός προσδιορισμός του ποσού στο δεν.

ΙΣ. Ε κα δυνήσ γ·
Δευτερεύουσα υποθετική πρόταση. Δημιουργεί ελλειπτικό υποθετικό λόγο του πραγματικού (με σημασία προσδοκώμενου) με απόδοση την εννοούμενη κύρια πρόταση: ρέσεις. Υπόθεση: ε + Οριστική Μέλλοντα. Απόδοση: Οριστική Μέλλοντα.
δυνήσ: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο.

λλ μηχάνων ρς.
Κύρια πρόταση
ρς: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. μηχάνων: Αντικείμενο ρήματος.

ΑΝ. Οκον πεπαύσομαι.  
Κύρια πρόταση
πεπαύσομαι: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο.

ταν δ μ σθένω  
Δευτερεύουσα χρονικοϋποθετική πρόταση. Δημιουργεί λανθάνοντα υποθετικό λόγο του προσδοκώμενου με την κύρια που προηγείται. Υπόθεση: ν + Υποτακτική. Απόδοση: Οριστική συντελεσμένου Μέλλοντα.
μ σθένω: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο.

ΙΣ. ρχν δ θηρν ο πρέπει τμήχανα.           
Κύρια πρόταση
ο πρέπει: Ρήμα. θηρν: Τελικό απαρέμφατο ως υποκείμενο ρήματος. τινά: Εννοείται ως υποκείμενο του απαρεμφάτου (ετεροπροσωπία). τμήχανα: Αντικείμενο απαρεμφάτου. ρχν: Αιτιατική του χρόνου.

ΑΝ. Ε τατα λέξεις
Δευτερεύουσα υποθετική πρόταση. Σχηματίζει σύνθετο υποθετικό λόγο του πραγματικού (με σημασία προσδοκώμενου) με αποδόσεις τις Οριστικές μέλλοντα χθαρ / προσκείσ). Υπόθεση: Ε τατα λέξεις (ε + Οριστική Μέλλοντα) Απόδοση: χθαρ / προσκείσ (Οριστική Μέλλοντα)
λέξεις: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. τατα: Σύστοιχο αντικείμενο ρήματος.
[Κυρίως εσωτερικό αντικείμενο ή σύστοιχο· φανερώνει το περιεχόμενο της ενέργειας του ρήματος. Είναι ομόρριζο με το ρήμα ή προέρχεται από τη ρίζα άλλου συνώνυμου ρήματος και συνοδεύεται συνήθως από επιθετικό προσδιορισμό. Πολλές φορές η σύστοιχη αιτιατική παραλείπεται και τότε ως σύστοιχο αντικείμενο λειτουργεί ο επιθετικός προσδιορισμός σε ουδέτερο γένος πληθυντικού, συνήθως, αριθμού.]

χθαρ μν ξ μο
Κύρια πρόταση
χθαρ: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. ξ μο: Εμπρόθετος προσδιορισμός του ποιητικού αιτίου στο ρήμα.

χθρ δ τ θανόντι προσκείσ δίκ
Κύρια πρόταση
προσκείσ: Ρήμα. σύ. Εννοείται ως υποκείμενο. χθρ: Κατηγορούμενο του υποκειμένου. τ θανόντι: Επιθετική μετοχή ως δοτική αντικειμενική μέσω του χθρ. Ως υποκείμενο της μετοχής λειτουργεί το άρθρο της. δίκ: Δοτική του τρόπου στο ρήμα.
[Επίθετα που σημαίνουν φιλία ή έχθρα συντάσσονται με δοτική αντικειμενική.]

λλ α με κα τν ξ μο δυσβουλίαν παθεν τ δεινν τοτο·
Κύρια πρόταση
α: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. με κα δυσβουλίαν: Άμεσα αντικείμενα ρήματος. παθεν: Έμμεσο αντικείμενο ρήματος, τελικό απαρέμφατο. Ως υποκείμενο του απαρεμφάτου τίθεται το με (ετεροπροσωπία).  τ δεινν: Σύστοιχο αντικείμενο απαρεμφάτου. τοτο: Επιθετικός προσδιορισμός στο δεινν. ξ μο: Εμπρόθετος προσδιορισμός της προέλευσης στο ρήμα. τν ξ μο: Επιθετικός προσδιορισμός στο δυσβουλίαν δυνάμει του άρθρου.

πείσομαι γρ ο τοσοτον οδν
Κύρια πρόταση
πείσομαι: Ρήμα. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο. οδν: Σύστοιχο αντικείμενο του ρήματος. τοσοτον: Επιθετικός προσδιορισμός στο οδν.

στε μ ο καλς θανεν.  
Δευτερεύουσα απαρεμφατική συμπερασματική πρόταση. Εκφέρεται με απαρέμφατο διότι το αποτέλεσμα δηλώνεται ως κάτι το ενδεχόμενο και δυνατό.
μ ο θανεν: Απαρέμφατο σε θέση ρήματος. γώ: Εννοείται ως υποκείμενο. καλς: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου.

ΙΣ. λλά στεχε·
Κύρια πρόταση
στεχε: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο.

ε δοκε σοι
Δευτερεύουσα υποθετική πρόταση. Σχηματίζει με την κύρια (στεχε) υποθετικό λόγο που δηλώνει το πραγματικό (1ο είδος: ε + Οριστική – Απόδοση: Προστακτική)
δοκε: Ρήμα. στείχειν: Εννοούμενο τελικό απαρέμφατο ως υποκείμενο του ρήματος. σοι: Δοτική προσωπική στο απρόσωπο ρήμα. σε. Εννοούμενο υποκείμενο του τελικού απαρεμφάτου σε αιτιατική.
[Δοτική προσωπική:  Η δοτική προσωπική, όπως δηλώνει και το όνομά της, φανερώνει το πρόσωπο το οποίο αφορά το περιεχόμενο της πρότασης. Η δοτική προσωπική, επομένως, προσδιορίζει το σύνολο του περιεχομένου της πρότασης και όχι έναν συγκεκριμένο όρο της. Είναι συχνή η εμφάνισή της σε προτάσεις με απρόσωπα ρήματα ή απρόσωπες εκφράσεις, όπου συσχετίζει το γενικό περιεχόμενο τη πρότασης με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.]

τοτο δ σθι
Κύρια πρόταση
σθι: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. τοτο: Αντικείμενο ρήματος.

τι νους μν ρχ, τος φίλοις δ ρθς φίλη
Δευτερεύουσα ειδική πρόταση ως επεξήγηση στο τοτο της κύριας.
ρχ: Ρήμα. σύ: Εννοείται ως υποκείμενο. νους, φίλη: Επιρρηματικά κατηγορούμενα του τρόπου στο σύ μέσω του ρήματος κίνησης. τος φίλοις: Δοτική αντικειμενική στο φίλη. ρθς: Επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου στο φίλη.

[Επιρρηματικό κατηγορούμενο: Όταν το κατηγορούμενο έχει επιρρηματική σημασία και συνδέεται με το υποκείμενο με ένα ρήμα το οποίο συνήθως σημαίνει κίνηση ή σκόπιμη ενέργεια, ονομάζεται επιρρηματικό κατηγορούμενο και δηλώνει τις επιρρηματικές σχέσεις του τρόπου, του χρόνου, του τόπου, του σκοπού και της τάξης / σειράς.] 

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...